13 november 2016
Henk als buurman
Terwijl ik dit schrijf druilt het al uren aan een stuk en als ik de weersvoorspelling mag geloven, is het einde nog niet in zicht. Het is koud voor november maar in tegenstelling tot het noorden van het land is de temperatuur hier in Heerlen nog niet negatief geweest. Er was meer kou voorspeld. Voor de  zekerheid heb ik de zwakste alvast naar binnen gezet en zijn de dahlia’s en begonia’s gerooid.
Langzaam ruilen we groen in voor geel, oranje en rood, kleuren die we later ook weer kwijt raken. We krijgen niets terug. Ik laat mijn tuin verder met rust. Bladeren worden van de paden en het gras geveegd, uit de vijver geschept en belanden deels in de borders. Snoeien gebeurt pas als bomen en struiken alle bruikbare stoffen uit hun bladeren hebben opgeslagen en ze daarna deze bladeren hebben afgestoten. Het blad kan mij niet lang genoeg aan de bomen blijven. We zullen het maandenlang zonder moeten doen. Het koude seizoen, ik kan er niet warm voor lopen.
Toch zijn er mensen die nu blij zijn, die een hekel hebben aan groen. Ik heb het hier niet over de tallozen die ‘voor het gemak’ alles wat leeft in hun tuin vervangen door klinkers en grind. Een enkele pot met wat zieltogende planten moet de naam ‘tuin’ in ere houden. Nee, het kan nog erger. Er zijn mensen die echt een gruwelijke hekel hebben aan groen.
 Vrienden, ik noem ze voor het gemak even Jan en Jacolien, verhuisden een jaar of twintig geleden. Een mooi huis, leuke tuin, lekker groen. De mogelijkheid om een stuk grond bij te kopen lieten ze uiteraard niet aan zich voorbij gaan waardoor het nog meer een echt paradijsje werd. Hun tuin grenst inmiddels aan maar liefst zes andere tuinen en dat kan natuurlijk problemen geven als er andersdenkenden tussen zitten. Aanvankelijk waren die er niet tot een jaar of drie geleden Henk en Ingrid de eigenaren van een van die tuinen werden. Afkomstig van een flat, dus ze hebben het lange tijd zonder stukje groen moeten doen. Je zou verwachten dat met deze tuin een groene droom werkelijkheid werd. Maar niets bleek minder waar. Ze waren gewend aan een kaal balkon en in hun tuin dulden ze, net als op hun balkon, geen groen. Een bolboompje mocht blijven maar verder ging nagenoeg alles eruit. De tuin werd verhard. Regelmatig komt de stofzuiger naar buiten en krijgen de tegels een sopje met groene zeep. Een echte ‘buitenkamer’ dus. De scheidende schutting werd jaren geleden door Jan met klimop bekleed en groeide, dankzij de kieren tussen de planken, aan weerszijden. Toen op een zonnige zomerdag de schutting op en neer zwiepte bleek dat alle groen aan de kant van Henk weggeknipt en weggerukt werd.  Zonder overleg. Dat er aan Jans kant een merelnest in zat dat hij zo verstoorde kon Henk niks schelen. Henk heeft namelijk een hekel aan vogels. Ze poepen in zijn tuin. Daarom natuurlijk ook het liefst zo weinig mogelijk bomen in de buurt. Alleen maar overlast. Het gevolg van dit ‘sloopwerk’ was uiteraard, dat aan de kant van Jan hele stukken klimop verdorden en afstierven. Jan stelde voor om in het najaar samen een voor beiden goede oplossing te zoeken maar dit duurde Henk blijkbaar te lang. Enkele dagen na het voorval spijkerde hij landbouwfolie tegen de schutting en werkte het af met planken. Weer zonder enig overleg met Jan, de eigenaar van de schutting. Hoe stabiel de hele constructie nu nog is met al dat extra gewicht, vraagt Jan zich af. Maar als je denkt dat het probleem daarmee honderd procent is opgelost dan heb je het mis. Henk stoort zich nog steeds, nu aan elk blaadje, hoe minutieus klein het ook is, dat nog boven de schutting uitpiept. De ladder wordt er voor uitgehaald en het wordt eigenhandig afgeknipt.
Groen is mooi, het veraangenaamt ons leven. In een groene, boomrijke omgeving wordt de temperatuur gereduceerd. Groen levert zuurstof, groen ‘vangt’ CO2, het gas dat ervoor zorgt dat de aarde opwarmt. Bomen vangen het fijnstof dat door auto’s wordt uitgestoten. Criminaliteit neemt af in een boomrijke omgeving. De waarde van je huis stijgt. Allemaal pluspunten. Even terzijde maar wist je dat als er bomen op het schoolplein staan, het pesten afneemt? Het zou zelfs de CITO-resultaten verhogen!
De houding van Henk ten opzichte van groen kan ik op geen enkele manier verklaren. Vanwaar deze obsessie, deze chlorofobie? We weten het niet, het blijft gissen.
Laten we hopen dat je nooit een ‘Henk’ als buurman krijgt.
Van een trouwe lezer ontving ik onderstaande reactie:
Dag Rob,
Ik ben een trouwe lezer van je groenflits, die van gisteren sprak mij erg aan. Ik heb nog nooit gereageerd, maar nu moet ik wel.
Ik woon in een bosrijke omgeving, (....), jou welbekend en ben omgeven door Henken, hoe is het mogelijk in deze bosbuurt.
Mijn tuin is volledig groen, alle muren zijn begroeid met klimop. Elk blaadje wat over de muren komt wordt periodiek gesnoeid, het lijkt wel of men er allergisch voor is. Bij elk te verschijnen grassprietje wordt de gifspuit uitgehaald. Elk gevallen blaadje wordt zo snel mogelijk opgeruimd enz. Ik vraag me wel eens vaker af, waarom wonen jullie hier en niet in een appartement op 10 hoog?
Ik wil met mijn reactie alleen maar aangeven dat het aantal Henken alleen maar toeneemt, men heeft de mond vol over het milieu en groen, doch zo gauw er een boom bij hun huis wordt geplant is Leiden in last.
Blijf maar schrijven tegen de steentuinen en de Henken, misschien helpt het iets te doen aan de bewustwording en de gevolgen voor het milieu.
Vriendelijke groet,
Frank Janssen
VOORGAANDE VOLGENDE
|
