Verharding
Dag Rob,
En heb je de winter overleefd? We hebben elkaar nu natuurlijk al tijden niet meer gezien. Dus even updaten. (…)
And now prepare yourself for a little shock: de achtertuin gaat deze en volgende week helemaal om, op de sjup zogezegd. We hebben een bouwbedrijf gevraagd om er (bijna) alles uit te halen, het gras, terras, borders, de coniferen die tot ver boven ons huis uitsteken en ons veel daglicht ontnemen. Alleen de kersenboom blijft; die staat zo mooi in de bloesem nu. En er komen nieuwe tegels en zo.
We willen definitief af van het onderhoud.
Mocht je de behoefte voelen om afscheid te nemen, dan kan dat dagelijks tussen 18.15 uur en 18.30 uur. S.v.p. geen bloemen!
Groetjes Toine
Dit berichtje vond ik afgelopen week in mijn mailbox. Humor heeft hij zeker, dat moet gezegd. Ik ken Toine al jaren en ik ken ook de achterliggende gedachte. Vele verwoede pogingen, die telkens weer uitliepen op een mislukking. Klaver, madeliefjes, paardebloemen die na een chemische aanval toch telkens weer uit hun 
schuilkelder tevoorschijn kwamen, maakten van zijn tuin een constante bron van ergernis. Met de wanhoop nabij werd uiteindelijk deze beslissing genomen. Hun besluit is onderbouwd: tijdgebrek in combinatie met schijnbaar onoverwinnelijke inheemse begroeiing. In mijn groene ogen jammer, maar verklaarbaar.
Deze verharding van de tuin is een trend die de laatste jaren steeds meer voorkomt. Geen bloemen, je hoort en ziet het steeds vaker. Wanneer heeft deze ‘verharding’ ingezet? Ik weet het eigenlijk niet. Geleidelijk, ongemerkt, is het met de veranderende maatschappij meegeslopen. Een halve eeuw geleden zag je ze nauwelijks, deze verharde tuinen. De tuin was groen. Vaak een voedselbron het hele jaar rond. Vanaf de heerlijkste spinazie en verse sla in het voorjaar, bonen in de zomer, veldsla in de herfst en een keur aan koolsoorten in de winter. En als het je lukte at je witlof met kerstmis. Ieder seizoen had zijn eigen smaak. Ook onze grote tuin heeft lang als groentetuin voor ons grote gezin gefungeerd. Pas gedurende de eerste helft van de jaren zestig werden de groenten langzaam afgebouwd. Maar de tuin bleef groen. Het onderhoud gebeurde grotendeels door mijn vader die dit na zijn drukke werk ook nog deed. Maar met veel voldoening. De accu voor de volgende dag werd opgeladen. Van een onderhoudsarme tuin had nog niemand gehoord. Op vakantie gingen we niet. Buiten enkele dagtrips op de fiets naar Maastricht en Valkenburg, waar we allemaal van genoten, verliepen die zes weken gewoon thuis, en in de tuin. Een vakantiereis was maar voor weinigen weggelegd. Ik heb dit trouwens nooit gemist. Doordat de meeste vrienden thuis bleven amuseerden we ons prima.
Maar tijden veranderen. De welvaart stijgt. Bleef moeder vroeger thuis en zorgde dat aan het thuisfront alles goed verliep, tegenwoordig is dat ondenkbaar. Met de stijgende eisen en de wensen die we onszelf opleggen is dat niet alleen ondenkbaar maar zelfs onmogelijk. Een luxe auto, niet te oud, en als het even kan ook nog een tweede autootje natuurlijk. Drie keer per jaar op vakantie. De kinderen moeten op tennis, pianoles, paardrijden en ga zo maar door. Kwam bij ons de eerste TV pas in huis toen ik elf was,die overigens voor die tijd een kapitaal kostte, tegenwoordig is bijna elke kinderkamer standaard uitgerust met TV, DVD-speler, spelcomputer, PC enz. Maar zijn we er ook echt gelukkiger door geworden? Ik geloof het niet. De wereld wordt onophoudelijk materialistischer en individualistischer en daardoor harder. Iedereen leeft steeds meer voor zichzelf en verdraagt steeds minder van de mensen om hem heen. De welvaart stijgt maar hoe zit het met het welzijn?
De lente komt. Ik geniet van elk bloempje dat in mijn tuin onverwacht begint te bloeien. De botanische tulpjes in het gras, die staan te pronken in de zon, en te zien hoe de lindeblaadjes zich dag na dag ontvouwen in het prachtigste groen, dat is pas genieten. En heel bescheiden zegt het maarts viooltje, ik ben er ook nog.
Ik begrijp niets van de trend om je tuin te willen verharden om hem ‘verhard onderhoudsarm’ te maken, terwijl ‘groen onderhoudsarm’ ook kan. Een groene tuin is een constante bron van ontstressen, welzijn en van genieten. Het is alsof de tendens om de tuin te verharden synchroon loopt met de verharding van de maatschappij. Toeval?
De botanische tulpjes in het gras, die staan te pronken in de zon, en te zien hoe de lindeblaadjes zich dag na dag ontvouwen in het prachtigste groen, dat is pas genieten. En heel bescheiden zegt het maarts viooltje, ik ben er ook nog........