18 januari 2009
Onverwacht bezoek
Nadat de temperatuur weer flink gestegen is, is de tuin weer groen. Met het verdwijnen van de sneeuw zijn ook de vogels verdwenen. Althans het is een stuk rustiger. Wemelde het een week geleden nog van allerhan de vogels die zich te goed deden aan alles wat ik voor ze klaar zette op de voedertafel, nu de sneeuw weer weg is hebben de meeste mijn hulp niet meer nodig. Alleen de merels stellen de appel die ik ’s morgens nog neerleg zeer op prijs. Ook de houtduif, die tijdens de sneeuwtijd schuw alles gadesloeg vanuit de plataan, landt voorzichtig op de tafel. Met zijn 41 cm is hij de grootste duif en is de voederplank dan ook meteen ‘gevuld’. ‘Zonde als dit alles straks zo weg gegooid wordt’ zal hij denken, en hij neemt zo de taak van zijn kleinere gevederde vrienden over.
Het gezelschap is vaak heel gevarieerd. Het aantal verschillende vogelsoorten dat ik in mijn stukje tuin gezien heb werd afgelopen week uitgebreid met nummer 22. Al dagen hield hij alles scherp in de gaten. Vanaf het tuinhuis van de buren. Gedreven door een knorrende maag. De Ardea cinerea, oftewel de blauwe reiger. Wat een imposante vogel als je hem zo statig ziet rondlopen! Donderdag waagde hij de sprong en daalde neer bij mijn vijver. Ondanks het feit dat mijn vijver vrij beschut tussen en onder bomen ligt en een snelle aftocht niet gemakkelijk is was zijn honger te groot. Het grootste gedeelte van de vijver was echter nog steeds bedekt onder een heldere dikke ijsplaat, zodat de vissen hem misschien wel stiekem uitlachten. Zij zaten veilig. Een luchtpompje hield ook tijdens de strenge vorst een klein stukje ijsvrij. Dit had zich inmiddels uitgebreid tot een stuk van het moerasgedeelte. Roerloos zat hij in het prieel en leek te slapen. Leek te slapen want ze staan erom bekend dat ze een hele tijd onbeweeglijk, met de kop tussen de schouders getrokken op prooi staan te loeren. Met zijn 90 cm echt een aparte verschijning. Plotseling vliegt hij op, wellicht geschrokken, en landt op de nok van een dak in de buurt. Met een prooi! In zijn snavel zie ik een kikker. Heeft hij toch nog een hapje uit mijn vijver weten te bemachtigen. Ik wist niet eens dat er nog kikkers in mijn vijver zaten. De twee achterpootjes bungelen uit zijn snavel. Met mijn verrekijker haal ik alles heel dichtbij. Af en toe zie je hoe de kikker nog protesteert maar er is geen ontkomen meer aan. Het kost de reiger moeite om hem naar binnen te werken. Af en toe wil hij hem even neer leggen maar als hij merkt dat de kikker dan naar beneden zou glijden houdt hij hem toch maar in zijn snavel. Maar het is eigenlijk geen eenhapsmaaltijd. Na vijf minuten besluit ik toch even snel mijn camera te halen maar als ik terug kom wacht de reiger al op zijn dessert. De kikker is op. Nog even blijft hij op de nok van het dak zitten en vliegt vervolgens majestueus verder, op zoek naar de volgende vijver.
Bij mij zijn alle bezoekers welkom. Toch hoop ik dat hij, zeker als het ijs straks helemaal gesmolten is, niet meer terug komt.
 
Zonde als dit alles straks zo weg gegooid wordt. De kikker is op.
Volgend weekend (24 en 25 januari) is weer de Nationale Tuinvogeltelling. Klik hier voor meer info.
VOORGAANDE VOLGENDE
|
