15 juni 2014
Kuiken(tje)s Piep, of het Clubje van Calimero
Enig moederinstinct hebben ze nooit vertoond, mijn kippetjes. De hormonen doen klaarblijkelijk niet goed hun werk. Het nageslacht lijkt Kate, Lizzy en Pippa weinig te boeien.
 Drie jaar geleden, de dag vóór Koninginnedag om precies te zijn, ging ik ze halen. Drie kippetjes, of eigenlijk driemaal iets tussen kuiken en kip in. Drie dames zonder heer, dat vond ik een beetje zielig, toch? Dus ging er ook nog een haantje mee. Het was de dag van de Royal Wedding in Londen, dus namen waren snel gevonden. William en Kate, Pippa (zus van Kate) en Lizzy, naar Elisabeth, koningin van Engeland en oma van William. Niet alleen in Engeland, ook hier in de ren zwaait Lizzy trouwens de scepter, is ze de baas over de andere twee. De kippetjes waren nog jong. Van het haantje, ras onbekend, bleek achteraf dat hij al flink aan het puberen was. De dag na de aanschaf gingen we een weekje naar Frankrijk en na terugkeer bleek dat William tijdens die week de functie van ‘buurtwekker’ op zich had genomen. In alle vroegte kraaide hij de buurt wakker waar niet iedereen even blij mee was. Tijd voor actie. Ik maakte een luikje voor het raampje, isoleerde het hele hok van de binnenkant en het dunne vloertje van het hok werd vervangen door een dikke plank. Maar het aantal decibel bleef te hoog. Dus werd het: dag William. Na nog verdere isolatie met gipsplaten en multiplex, geluidsisolatoren bij uitstek, deed ik zes weken later nogmaals een poging met een willekeurige, ‘rasloze’ haan, Biloute. De wijzer sloeg wel nog uit, maar kwam, bij wijze van spreken, niet meer in het rode gedeelte. Hij mocht blijven. In mei 2012 ging Biloute met pensioen en werd hij opgevolgd door een haantje van hetzelfde ras als de kippen, de Welsumer kriel. En bij een rashaan hoort uiteraard een rasnaam. Weer met een knipoog naar de Britse Royals noemde ik hem Harry (spreek uit Herrie). Maar unlike de echte Kate peinsde ‘mijn’ Kate en ook de andere twee er nog steeds niet over om te beginnen met een volgende generatie ‘prinsjes en prinsesjes’.
 Eieren leggen ze volop. Dan maar machinaal geprobeerd. Op mijn verjaardag kreeg ik van Tess en Laurie een klein broedmachientje, goed voor zo’n tien eieren. Een kleine week later ging de stekker erin. Trouw werden temperatuur en luchtvochtigheid in de gaten gehouden en werden de eieren driemaal daags gedraaid. Na acht dagen werd er ‘geschouwd’, werd er gekeken of er leven waarneembaar was. Door de eieren voor een sterke lichtbron te houden moeten dan al een kloppend hart en bloedvaten waarneembaar zijn (foto: internet). Maar van dat alles was helemaal niets te zien. Hoewel Harry zich met regelmaat bezig houdt met zijn echtelijke plichten was geen van de eieren bevrucht. Al eens gehoord van een impotente haan? Het bewijs is nu geleverd.
 Op 1 mei begon ik met poging twee. Vier Vorwerker krieleitjes en vijf eieren van het Mergellandhoen. Dit ras was hier in Zuid-Limburg vroeger vrij algemeen. Het wordt nu terug gekweekt en geherintroduceerd. Na de achtdagencontrole bleken twee krieleitjes ‘levenloos’. Bij de andere zeven zag ik duidelijk dat ze in ieder geval bevrucht waren. Nog dertien dagen te gaan. En maar blijven controleren, temperatuur, water bijvullen. En draaien, draaien, draaien. Om het vlies iets minder ‘taai’ te maken moet gedurende de laatste drie dagen de luchtvochtigheid hoger zijn en ook daar zorgde ik voor.
De broedtijd van kippen is 21 dagen, maar na nog geen twintig dagen werd het eerste ei al aangepikt. Van binnenuit klonk een zacht gepiep en het ei bewoog af en toe op en neer. Op de snavel van kuikens zit een soort breekijzer, de eitand. Hiermee maken ze een gaatje in de schaal of eigenlijk een hele ring met gaatjes waarna ze zich uiteindelijk uit het ei kunnen bevrijden. Regelmatig ging ik kijken maar het uitkomen zelf heb ik gemist. Een paar uur later trof ik de ‘eerstgeborene’ aan, nog nat en onhandig. De morgen daarna volgden nummer twee en drie vrij snel achter elkaar en midden in de nacht nummer vier. Dit kuiken was opvallend veel kleiner dan de andere drie en we noemden het daarom Calimero. De nog overgebleven eieren kwamen niet uit. Ze bleken wel bevrucht en twee hiervan, een kriel en een mergellander hadden de eindstreep zelfs bijna gehaald. Misschien had ik ze moeten helpen, hetgeen we vroeger wel deden.
Een klein tuinkasje werd op zolder ingericht als kinderkamer. Een warmtelamp zorgt, nu alleen nog ’s nachts, voor voldoende warmte. We zijn ruim drie weken verder en het zijn al echt kippetjes in het klein. Het is onvoorstelbaar hoe hard Calimero en zijn vriendjes groeien. Jammer dat ik ze met de keukenweegschaal niet af en toe heb gewogen. Zou leuk voor de statistieken geweest zijn. Elke dag zet ik ze even in een grote doos en wordt hun verblijf verschoond. Regelmatig ontsnappen ze hieruit en rennen luid piepend, achter elkaar door de zolderkamer. Maar gelukkig laten ze zich vrij gemakkelijk weer pakken. En maar eten, eten, eten, en schijten, schijten en nog eens schijten. Je gelooft je ogen niet als je ziet wat vier van zulke kuikens ‘produceren’. Deze kippetjes en/of haantjes gaan naar Isabel en Walter in Kunrade waar ze in een waar paradijs terecht komen, een grote wei met andere kippen en ganzen. Ze verhuizen zodra zij terug zijn van vakantie. Tegen die tijd zullen ze wel bijna met hun kopjes tegen het noodzakelijk gebleken gaas aan zitten, want dat duurt nog bijna……….DRIE WEKEN!
Met de eitand maken ze een hele cirkel van gaatjes waarna ze zich uiteindelijk uit het ei bevrijden.
Pas één dag oud. Op de rechter foto is de eitand nog duidelijk te zien.
Het linker ei (Vorwerker kriel) was wel bevrucht maar stierf al eerder af terwijl het kuiken in het rechter ei er waarschijnlijk alleen niet in geslaagd is zichzelf uit het ei te bevrijden.
Twee weken oud
Drie weken oud. Links, 'ontsnapt' uit de doos, tijdens het schoonmaken.
Van een van mijn vaste lezers ontving ik onderstaande reactie:
Hoi Rob,
Dit verhaal bracht me weer terug naar mijn ouderlijk huis. Bij jullie de kuikens op zolder, bij ons in de studeerkamer.
Toen ik je verhaal las kon ik de kuikens en de stront weer ruiken. Vooral teweeg gebracht door de warmtelamp. En zo moest ik de Duitse naamvallen in mijn bulles krijgen.
Groet, Ans
Verstuurd vanaf mijn iPad
Foto toegevoegd 29 juni 2014. Kuikens 5 weken oud.
Foto toegevoegd 6 juli 2014. De kuikens zijn inmiddels 'verhuisd' van zolder naar Isabel en Walter. Kuikens ruim 6 weken oud en genietend van hun vrijheid. (Foto: Isabel)
 .
|
