8 januari 2017
Herinneringen aan mijn broer
Op oudejaarsdag overleed mijn broer Jos. Hij streed een strijd die niet te winnen was. Medio maart 2016 werd ALS bij hem geconstateerd. De levensverwachting was tussen de drie en vijf jaar maar dat heeft hij bij lange na niet gehaald. Gisteren namen we afscheid.
 Jos, je was mijn broer. Modelbouw en dan vooral vliegtuigjes, was onze gezamenlijke passie. Heel wat modelletjes werden gekocht bij speelgoedzaak Panda, die destijds gevestigd was in het oude De Gruyterpand aan het Emmaplein in Heerlen. Elk vliegtuigje kreeg, nadat het geplakt, geverfd en van alle markeringen voorzien was, een plekje aan het plafond in de serre. De Hellcat, de Hawker Hurricane, tot en met de Spitfire, kregen een plaatsje in het luchtruim. Er hingen er uiteindelijk meer dan honderd. Er stortte wel eens een vliegtuigje neer, niet als gevolg van een zogenaamde “dogfight”, maar Jos, ik moet het toch even kwijt. Je tafeltenniste tegen je zusje Ellie en als je verloor, en dat gebeurde steeds vaker, dan schoot zo'n pingpongballetje ook wel eens het luchtruim in ... We kennen allemaal je temperament, dat je tot het laatst hebt behouden ...
Met muziek hadden we allebei iets. Midden jaren zestig kreeg jij een koffergrammofoon. Last train to Clarksville van de Monkees was het eerste singeltje dat door onze woonkamer klonk. Mono. Maar jij wilde meer! Er werd een stereo-element gekocht en één kanaal werd aangesloten op een oude buizenradio, die als linker box fungeerde. Voor de eerste keer hoorden we stereo. Iets later kwam er een andere platenspeler en een tapedeck, en van een vriend, die disc-jockey was, leende je veel singeltjes, die opgenomen werden.
Maar je eigen collectie groeide ook: Beatles, Kinks, Creedence, maar ook Country.
Als tiener zong ik deze cowboyliedjes luidkeels mee. Liedjes die ik nu, na vijftig jaar, nog steeds voor een groot deel uit mijn hoofd ken.
Jos je was sportief. Voetbal, wielrennen, schaatsen. Vaag herinner ik me de voetbalwedstrijden van Kolonia, gezien vanaf de berg, kijken naar neef René, die de ster van het veld was. Als het niet zo soepel liep en jij het niet eens was met de scheidsrechter kwam je temperament weer naar boven. Je taalgebruik kan ik hier nu niet herhalen. Je zusje Ellie nam dit, tot ongenoegen van mama, een op een over.
Onze beider wieg stond op de oude Molenberg, Henric van Veldekestraat 42, nu 74. Ik ben hier nog wel eens gaan kijken, maar wat een klein huisje! Ik herinner me hier helemaal niets meer van, want ik was pas anderhalf, toen we verhuisden naar de nieuwe Molenberg. Voskuilenweg 111. Dat was naast de Publieke Werken waar Pappa werkte. Ook dit huis was erg klein, té klein eigenlijk, maar we waren er gelukkig ...
Jaren geleden vertelde je me dat je het ongelooflijk vond dat wij met zijn allen in zo’n klein huis gewoond hadden. Je zou er best nog wel eens binnen willen kijken. Ik maakte een afspraak en op 11 mei 2016 werden jij, Bert en ik gastvrij ontvangen met koffie en gebak. Helaas ging het spreken toen al heel moeilijk. Toen ik je achteraf vroeg hoe je het gevonden had zei je, heel fijn, alleen ik had nog zoveel anekdotes in mijn hoofd…... maar het lukte me niet ze te vertellen.
Jos met jou zat  ik uren achter in de tuin. Ieder met een windbuks. Menig musje landde in de grote wilg. Voor heel wat van hen was dit de laatste keer. Een activiteit, waar ik nu helemaal niet meer trots op ben, maar het competitie-element gaf toen een bepaalde broederlijke verbondenheid. De buksen waren van jou ... Voor mijn hele Arendsoogcollectie, enkele tientallen boeken, wilde je wel een van de buksen van de hand doen.
Jos, je was mijn broer. De laatste jaren hadden we een heel ander samenwerkingsverband: bomen kappen! Gewapend met kettingzagen trokken we er heel wat keren op uit. Twee gigantische coniferen, anderhalf keer de nokhoogte van ons huis, op enkele meters afstand hiervan, werden voorzichtig 'afgebouwd', zoals men dat noemt. Maar we gingen niet altijd zo zorgvuldig te werk. In Landgraaf zaagden we een hoge conifeer in één keer tot aan de grond om. Hij viel rakelings tussen een overkapping en een tuinafscheiding. Super geluk gehad!
Een paar maanden geleden velde ik een berk in mijn eigen tuin. Ik had het heel graag weer met jou gedaan, maar dat ging niet meer ... Ik heb het gemist, de gezelligheid, dit samen met jou te doen
Lieve Jos, grote broer, ik zal je missen ...
VOORGAANDE VOLGENDE
|
