5 oktober 2008
Oktoberoverpeinzing
Gisteren nog een lekker stuk gewandeld door bos en veld. Na een regenachtige week ruikt alles zo heerlijk naar vers gevallen blad. Heel wat paddestoelen in diverse kleuren komen her en der tevoorschijn. Op een open stuk wordt mijn blik afgeleid door een groepje zwaluwen en  onbewust hoor ik Jean Ferrat: ‘Comment peut-on s'imaginer, en voyant un vol d'hirondelles, que l'automne vient d'arriver ?’; hoe kun je nu geloven dat de herfst zojuist begonnen is als je een vlucht zwaluwen ziet overvliegen?’.
Toch is het zo. Niet alleen de paddestoelen en het blad dat langzaam verkleurt naar de prachtigste schakeringen, ook de nachten worden kouder en vochtiger. De zon staat laag en verwarmt duidelijk minder. De haard moet weer aan en niets weerhoudt me ervan om er ’s avonds nog een extra blokje op te gooien..
Ook de tuin begint aan een metamorfose. De bomen staan al dunner in blad. De bladeren ritselen en knisperen onder mijn voeten. Ik laat ze lang liggen want het hoort bij de herfst. Het vallen van de bladeren. Fall, de Amerikanen hebben dit seizoen er zelfs naar genoemd. De eenjarigen bloeien nog wel, maar met minder
overgave dan de afgelopen maanden. Twee laatste rozen proberen de zomer nog vast te houden. De hosta’s worden geel en zullen zich na de eerste nachtvorst helemaal terugtrekken. De hortensia’s zijn uitgebloeid maar hun bloemen zijn nog mooier dan voorheen. Prachtig verkleurend naar verschillende tinten purper, paars en roze. Langzaam zullen ze verder verdorren en veranderen naar bruin om komende winter, berijpt en besneeuwd, nogmaals de show te stelen. Enkele najaarsbloeiers beginnen pas en zijn nu op hun mooist. Zonnebloempjes lijken met hun felle geel de zon te willen vangen.
De activiteiten rond de vijver nemen geleidelijk af. Geen libelles meer, geen waterjuffers. De vissen hebben bijna geen honger meer. Elke ochtend schep ik alweer het afgevallen blad uit het water, nog voor het naar de bodem zakt; een vast ritueel. Ik schuif mijn stoel tot aan het water en zet de radio nog even aan. Op de achtergrond hoor ik Bløf. Zachtjes, maar toch versta ik duidelijk wat er gezongen wordt. ‘Oktober overvalt ons ieder jaar’. Overvalt….. Ongemerkt zijn de zomermaanden voorbij gegleden. Na enkele mooie weken heb je zeker nog geen herfstgevoel. Plotseling is het oktober. Een nieuw seizoen, maar ook weer met zoveel mooie dingen. De hele plantenwereld die verkleurt, kaal wordt en gaat rusten. De natuur laat zich met een heel ander gezicht zien. Vogels die weer noodgedwongen dichter bij huis komen. En de wind en kou maken het binnen extra gezellig.
Overvallen, dat is zeker waar. Toch voelt het niet zo, eigenlijk meer verrast. Ieder seizoen heeft zijn charme, maar een maand waar ik toch zeker ieder jaar weer naar uitkijk is toch wel oktober.
VOORGAANDE VOLGENDE
|
