26 juli 2009
Met vlag en wimpel
Het is zomer, al zou je dat met de stortbuien van afgelopen week niet zeggen. De vakantieperiode breekt aan. Een blije tijd voor iedereen. Men is de regen beu. Koffers worden gepakt en men reist af naar steeds verdere oorden. Was vroeger veertien dagen naar de zon al een weelde, tegenwoordig  zijn dit al vaak drie of vier weken. ‘Wil jij mijn planten verzorgen als ik weg ben?’ Een veel gestelde vraag in deze vakantietijd en dan breekt voor alles wat groeit en bloeit vaak een minder blije periode aan. Weet je zelf precies welke plant veel en welke weinig of misschien helemaal geen water nodig heeft, voor de ingeroepen hulp is dit natuurlijk lang niet altijd even duidelijk. Een goede manier om alles op rolletjes te laten verlopen is door de waterwens van elke plant op te schrijven. Mooi in theorie, onwerkbaar in de praktijk. Zeker als het, zoals bij mij, om een heel plantenvolk gaat waarvan bovendien een deel onopvallend als opvullers in de border staan. Vergeet je zelf al eens zo’n plant, ga er maar van uit dat dit zeker schering en inslag is als iemand anders giet. Met als gevolg dat voor een aantal zomerbloeiers, bij thuiskomst, zowel aan de zomer als aan het bloeien abrupt een einde gekomen is. Dat dit probleem zich vaker voordoet is mij al jaren bekend. Zelf weet je precies wat je waar ‘verstopt’ hebt en hoe groot de dorst is. Maar voor een ander blijkt achteraf, hoe duidelijk je het ook opschrijft, dat het rondje door de tuin een puzzelrit met te moeilijke opdrachten was. Je kunt dat natuurlijk niemand kwalijk nemen maar jammer is het vaak wel.
Dit jaar probeer ik eens wat nieuws. Alle ‘verplaatsbare’ planten zet ik zoveel mogelijk bij elkaar, een deel op een tafel, liefst zoveel mogelijk in de schaduw. Anderen bij elkaar op de grond. Maar wel ruim uit elkaar zodat de potten goed te zien zijn en er geen planten vergeten kunnen worden. Zo is in ieder geval het grootste aantal van tijd tot tijd verzekerd van de noodzakelijke plens. Er zijn echter ook een aantal grote planten die vastgezet en vastgebonden in de borders staan. Zonder deze steun zouden ze dagelijks omwaaien. Dit zijn ook vaak de planten die altijd dorst hebben. Zon of regen, het maakt niet uit. Het heeft vannacht geregend, dus gieten hoeft niet, gaat voor deze planten zeker niet op. Een bamboestok met een rode ‘vlag’ brengt hier de oplossing. Deze wimpeltjes vallen goed op in het groen. Red alert, dus niet vergeten en elke dag gieten!
Terwijl wij in ons tweeceeveetje met open dakje onze eigen ‘Tour de France’ rijden weet ik in ieder geval zeker dat het groene thuisfront, letterlijk en figuurlijk, met vlag en wimpel de eindstreep haalt.
 
De Brugmansia en de kamerlinde staan bovenaan de ‘Red alertlijst’.
VOORGAANDE VOLGENDE
|
