Majestueus strekte hij zijn armen uit, tientallen jaren, eigenlijk zo lang als ik me kan herinneren. Een prachtige treurwilg bij het dierenasiel aan de Kissel in Heerlen. Ben er een aantal keren geweest. Hier haalden we in de jaren zestig een hondje, een foxterriër. Hij werd, hoe kan het ook eigenlijk
anders, Terry genoemd. Onze toen oude kater Pinky was hier helemaal niet blij mee want dit maakte zijn oude dag er niet gemakkelijker op. Veel van onze dieren kregen na verloop van tijd een bijnaam, ook Terry, die liefkozend ‘Sjuup’ werd genoemd. Sjuup was destijds een knalgele, bijna lichtgevende, limonadegazeuse die in een beugelfles verkocht werd. Terry had het in het asiel blijkbaar zeer naar zijn zin want toen op die zaterdag ’s middags de voordeur opengemaakt werd voor de bakker ging hij er, tussen de benen van de bakker, vandoor, regelrecht terug naar de Kissel, en wij er achteraan. Terry was een fel hondje. Iedereen mocht binnen komen maar als je 
weg ging…… Ik zie hem nog zo voor me, ook zoals hij op de vensterbank naar buiten zat te kijken.Het dierenasiel sloot enkele jaren geleden al zijn deuren en een paar weken geleden werd het met de grond gelijk gemaakt. De treurwilg ‘treurde’ nog eventjes door. Afgelopen week viel voor hem het doek. Een enorme berg hout en takken was alles dat over was toen ik er afgelopen week langs reed. Een leeg stuk grond met het bord ‘Bouwgrond te koop’ is alles wat rest.
Bomen verdwijnen. Of je nu klein bent of groot, beeldbepalend of gewoon mooi zoals deze treurwilg, of opgenomen in een boek, het maakt allemaal niets uit.
Eind zeventiger jaren kocht ik bij de boekenmarkt van V&D aan de Promenade in Heerlen het boek ‘Bomen in Limburg’. Tijdens mijn middagpauze wipte ik er regelmatig even binnen en vaak vond ik er wel wat. Een grote rode beuk op de voorkant trok meteen mijn aandacht. Het boek bleek een bundeling te zijn van een aantal wekelijkse verhalen die eerder verschenen in dagblad De Limburger. Ik blader nog eens door het boek. Zestieneneenhalve gulden betaalde ik er destijds voor. Zo’n vijftig bomen c.q. boomgroepen staan er in vermeld met een mooie anekdote of verhaaltje. Meerdere van deze bomen bezocht ik destijds, gewoon, om ze even te zien.
Een aantal van de bomen in het boek is er niet meer. Hieronder enkele waarvan ik het weet.Bij kasteel Terworm stond, midden in een akker, een eik die aan zijn laatste levensfase bezig was. (rechts) In Engeland zou zo’n boom ‘stervensbegeleiding’ krijgen, zodat hij nog tientallen jaren met wat ondersteuning kon blijven staan en zo nog een bron zou zijn voor allerhande andere levensvormen. Goed voor de biodiversiteit. Hier in Nederland is dat anders. Veiligheid voor alles. Hij werd lang geleden al gekapt.
