14 augustus 2011
Lavalette, j’espère y retourner un jour. Version française
De wegwijzer geeft aan naar rechts. Na een lange rit zijn we er bijna. De weg slingert door de rode ruffes naar beneden. Links en rechts hebben verliefden hun namen met witte steentjes in de rode ondergrond geschreven. Heel in de verte zien we het kasteel al dat boven alles  uitsteekt. Na elke bocht verdwijnt het om even later weer tussen al het groen op te duiken. Het duurt nog heel even voordat we het eendje op de parkeerstrook stil zetten. Het laatste stukje gaat op ‘ganzensnelheid’ omdat drie ganzen het vertikken om aan de kant te gaan en luid gakkend tot aan de mairie voor ons blijven lopen. Lavalette, een gehucht in de Herault, Frankrijk, op zo’n vijftig kilometer van Montpellier. Dichtstbijzijnde ‘grote’ plaats, op vijftien minuten slingeren, is Lodève.
Het aantal inwoners van Lavalette is op dit moment zo’n 25. Geen kruideniertje, geen bakker, geen slager, geen restaurant, geen café, geen ‘ tabac’ , kortom er is helemaal niets. Toch heeft het wel een heus kasteel en een oud kerkje die beide terug gaan tot rond 1200. Het is hier niet altijd zo stil geweest. Zo’n honderd jaar geleden waren er nog 122 inwoners. Er was een bakker, een slager, een touwslager, een smid, een herberg, twee modezaken en maar liefst zeven zuivelhandels. Maar veel jongeren zijn sindsdien weg getrokken naar de grote stad, zoals overal in Frankrijk. Ze wilden een betere toekomst en die vonden ze niet in Lavalette. Veel van de huizen zijn verlaten en daarna deels vervallen. Nu een leuk ‘project’ voor een hedendaagse doe-het-zelver die op zoek is naar een ‘ klushuisje’ in Frankrijk.
Maison Rozenbottel, zoals Anna en Jan hun huisje genoemd hebben, ligt bijna op het hoogste plekje van het dorp. Het is een knus 150 jaar oud authentiek huisje. De dikke muren houden de zomerse hitte goed buiten, terwijl de grote voorraad hout voor de open haard belooft dat het hier tijdens lange winteravonden ook heel goed toeven is. Het ligt pal naast het oude kerkje en op zo’n vijftig meter van de kasteelpoort. Van het kasteel zelf is maar weinig te zien. Tegen de poort hangt een gedroogde Cardabelle, een soort distel, die de bewoners beschermt tegen tovenaars, heksen en ander onheil. Maar of het ook echt helpt ?
De kerk is wel te bezichtigen. Een klein briefje op de dikke kerkdeur vertelt ons dat de sleutel op te halen is bij een van de vele Castans die het dorp rijk is, onder aan de berg. Het is een heel grote sleutel die al honderden jaren oud lijkt te zijn. Het is een donker, klein kerkje. De plastic stoeltjes zijn nieuw en dat lijkt op de elektriciteit na, die hier begin vorige eeuw is aangelegd, het enige dat hier na de bouw, vele eeuwen geleden, veranderd is. Prachtige puntgave gebrandschilderde ramen. De traptreden van de preekstoel waren door houtworm zover opgepeuzeld, dat ik er van af moest zien de denkbeeldige zondaars toe te spreken. De wenteltrap naar ‘la cloche’ was in nog slechtere staat: het grootste deel van de treden ontbrak. De klok, daar kwam ik dus zeker niet bij. Buiten een klein nietszeggend grijs vogeltje, dat in de klokkentoren zijn nest heeft, lijkt de kerk niet meer in gebruik. Maar als achtergronddecor voor Anna’s terras is hij geweldig.
In zo’n dorpje lijk je verzeild te zijn geraakt in een vroege film van Jacques Tati. Het is er nog rustiger zelfs dan in het Ste. Sévère van 1948. Kippen scharrelen op straat als we van een dagtochtje terug komen en rennen en vliegen alle kanten op als we dichterbij komen. De ganzen komen ons met de koppen naar beneden, zo ver mogelijk vooruit gestoken, dreigend tegemoet. Telkens weer. Een kudde ‘brebis’ rent in volle vaart vanuit de stal door een van de smalle straatjes van Lavalette om de dorpskern heen naar de wei die achter het kasteel ligt, een breed spoor van honderden keuteltjes achterlatend. Een van de schaapshonden heeft meer interesse in de ganzen. Het is een leuk gezicht om te zien hoe hij zijn best doet om ze bij elkaar te houden, terwijl hij toch van tijd tot tijd even ‘vlucht’ als een van ze wat te dichtbij komt.
De laatste avond. Bij het laatste glaasje wijn gaat alles nog een keer aan me voorbij. Lavalette, een schilderachtig plaatsje, ik had er nog nooit van gehoord. Een mooie veelbelovende naam en het is die belofte zeker nagekomen. Lavalette, ik hoop er nog eens terug te komen.
Anna en Jan besloten onlangs hun huisje vaker te willen verhuren, meer mensen te laten genieten van dit paradijsje op aarde. Als je geïnteresseerd bent mail Anna even. Voor de prijs hoef je het zeker niet te laten. Lily en ik hebben er intens van genoten.
   1. 2. 3.
  
4. 5. 6.
1. Heel in de verte zien we het kasteel al dat boven alles uitsteekt.
2. Links en rechts hebben verliefden hun namen met witte steentjes in de rode ondergrond geschreven.
3. ….als een van ze wat te dichtbij komt.
4. ….er van af moest zien de denkbeeldige zondaars toe te spreken.
5. ….omdat het grootste deel van de treden ontbrak.
6. Maar als achtergronddecor voor Anna’s terras is hij geweldig.
VOORGAANDE VOLGENDE
|
