11 mei 2008
Le Touquet, een impressie
Deze keer op de foto geen blik in eigen groen maar door de deuren van ons vakantiehuisje in Le Touquet Paris-Plage. Een Franse badplaats, 70 km ten zuiden van Calais. Langs de boulevard mooie huizen en hotels van kort na 1900, afgewisseld met strakke nieuwbouw die  over het algemeen tweemaal zo hoog is. In een van de hotels loste lang geleden de bekende Belgische detective Hercule Poirot een mysterieuze moord op. Maar dit terzijde.
Het eerste wat opviel toen we aankwamen is dat er, overal in het groen, katten zaten. Schuwe katten. Als je naar ze toeliep stoven ze weg. Ze schijnen hier thuis te horen. ‘Des chats des dunes attendent vos restes derrière le chalet’ stond er tussen de andere huishoudelijke mededelingen. ‘Duinkatten wachten op uw etensresten’. En dat bleek de eerste ochtend al toen we de deuren openden. Maar liefst vijf katten keken ons met hongerige oogjes aan. Maar op afstand. Slechts ééntje durfde op een gegeven moment dichterbij te komen. Omdat ze vreselijk scheel keek hebben we haar Clarence genoemd. Zij was de hele week elke ochtend en avond present. Clarence at op een gegeven moment zelfs uit de hand! Maar ook dit terzijde. Dit is uiteindelijk een groenrubriek dus pakken we de groene draad weer op.
Achter het tuintje beginnen de duinen. Meerdere meters hoog. De zee is vanuit het huisje niet te zien. Een smal pad loopt door de duinen naar zee. Klikken op de foto van de tuin levert dit keer geen vergroting van de tuin zelf op maar een blik op de zee die je vanaf deze duinen op enkele minuten loopafstand kunt zien. De begroeiing van de duinen bestaat voor het grootste gedeelte uit zeer dicht struikgewas van o.a. duindoorn. Ook vlier, kamperfoelie, populier, berk en gaspeldoorn stond ertussen. Alles niet hoger dan 1 meter. Buiten het pad was de groenmassa ondoordringbaar. Een ideale schuil- en nestgelegenheid voor alle duinfauna. Deze begroeiing ging richting zee geleidelijk over in helmgras.
Het openbare groen zag er goed verzorgd uit. De fietspaden lagen meestal los van de rijbaan, gescheiden door een strook gras met bomen en heesters. Een heester die hier heel veel aangeplant was, zowel in privé-tuinen als openbaar groen, solitair en als haag, gesnoeid en ongesnoeid was een soort olijfwilg, de Eleagnus ebbingei. Je ziet hem rechts in de tuin als haag en enkele losse struiken achterin. Groenblijvende struik. De onopvallende kleine bloempjes verspreiden van september tot november een zeer zoete geur. Zonder meer een aanrader. Kan ook nog eens goed tegen harde (zee)wind.
De bomen voeren hier een constant gevecht tegen het zout. Dit wordt met de zeewind bijna continu aangevoerd. Voor planten is het belangrijk dat de zoutconcentratie in de plant veel hoger is dan die van de omgeving. Water gaat namelijk altijd van een lagere naar een hogere concentratie zouten. Zout trekt als het ware water aan en omdat in een plant de zoutconcentratie hoger is gaat het water van de zoutarme grond naar de plant. De plant neemt water op. Dit noemt met osmose en is een passief proces hetgeen wil zeggen dat het vanzelf gaat en het de plant geen energie kost. Hoe kleiner het zoutconcentratieverschil, des te langzamer, des te moeizamer dus, de wateropname van de plant. Dus hoe meer zout buiten de plant (aangevoerd met wind en regen) des te moeilijker de opname van water, des te langzamer groeit de boom. Je zag daarom veel oudere bomen met een flinke stamomvang die relatief laag waren. Een beetje bonsai-effect.
Op de terugweg viel mijn oog op een groot bord; we passeerden la Méridienne Verte. Ter gelegenheid van het nieuwe millennium werden eind 1999 en begin 2000 op de nulmeridiaan (de meridiaan die in Engeland over Greenwich en in Frankrijk over Parijs loopt) in Frankrijk allemaal bomen geplant. Rond 1800 werd deze meridiaan als ijkpunt ingesteld. De berekening van de afstand tussen Duinkerken en Barcelona heeft geleid tot de standaardmeter. ‘Pour tous les hommes, pour tous les temps’, werd toen opgemerkt. Om het belang hiervan destijds en het belang hiervan nu, het nieuwe millennium, te onderstrepen werd juist voor deze lijn gekozen. Op plaatsen waar geen bomen geplant konden worden werden bronzen plaquettes aangebracht. Gekozen werden stormbestendige bomen met een lange levensduur. Op de 14de juli 2000 werd onder deze bomen in meer dan 300 gemeentes een picknick gehouden! Niet alleen in mijn verhaaltjes maar ook door Frankrijk loopt dus als het ware een groene draad!
 
Frankrijk blijft mooi!
VOORGAANDE VOLGENDE
|
